Život čobana i planinki na graničnim visovima možete posmatrati ili u njemu učestvovati od proljeća do duboke jeseni.

Nimalo slučajno, boravak na katunu traje između  dva vjerska praznika – Đurđevdana i Mitrovdana. Na katune u ovom području ljudi izdižu kada kome odgovara, ali obično oko Đurđevdana (6. maja), a u sela se vraćaju nakon tačno šest mjeseci – oko Mitrovdana (8. novembra).

Oni koji imaju livade u nižim predjelima spuštaju se ranije i tu produžavaju katunski život do snijega. Ostali se vraćaju već početkom septembra.
Dešava se, danas istina rijetko, da neki stočar ostane da prezimi na katunu, jer mu je lakše da tu hrani stoku nego da prikupljeno sijeno prenosi u selo.

Tokom zime kolibe i torovi su u dubokom snu pod visokim snijegom. Obilaze ih jedino ljute planinske mećave i divljač. I poneki usamljeni planinar koji na  krpljama krstari nepreglednim prostranstvima.

U maju i početkom juna planina će vam pokazati svu nježnost svoje duše. Kristalni vazduh izbrušen dugom zimom, rakoš boja u travi, veselost probuđenih potoka. Tokom jednog dana vrijeme se može promijeniti mnogo puta, magla, oblaci i pljusak se pojave niotkud, a i sunce ih isto tako brzo može otjerati.

U julu i avgustu dan je dug, čobani i planinke su u poslu “od zvijezde do zvijezde”. Idealno za putovanja i istraživanja. Najtoplije je na katunu početkom avgusta, kada se najčešće održavaju i vašari i kad ima najviše gostiju. No, ne zaboravite da, ma koliko ljetnje podne bilo vrelo, noć na planini može biti veoma hladna.

Septembar i oktobar pokazaće potpuno drugačije lice ovih predjela. Nakon ljetnjeg spokoja i uživanja u plodovima šume i rada sa stokom, druženja, slijede ,,dani tople mistike” –  kolorit postaje zreliji, tamniji, pramenovi magle i kiše pričaju nove priče. Jesen na katunu je poseban doživljaj, ne manje uzbudljiv.